Short Fic___BNIOR

ข้อมูลเบื้องต้น

เนื่องจากพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของจินยอง หรือ Jr GOT7

จึงอยากเขียนช็อตฟิคคู่ BNoior เพื่อเป็นของขวัญให้จินยองคนน่ารัก >__<

เป็นการเขียนนิยายและเอาลงครั้งแรกนะคะ

สนุกไม่สนุกก็ขออภัยด้วยค่ะ

รักจินยอง รัก GOT7 ให้มากๆนะคะ

เนื้อเรื่อง

Happy Birthday to Jinyoung…

กริ๊งงงงง!!!!!

“…….”

กริ๊งงงงงง!

“…อืออ”

เสียงนาฬิกาปลุกที่ดังขึ้น ทำให้ผมอดหงุดหงิดไม่ได้ ส่งเสียงรำคาญในลำคอพร้อมกับเอื้อมมือไปกดหยุดมัน ลุกขึ้นจากที่นอนพร้อมกับบิดขี้เกียจไปด้วย พลันสายตาก็หันไปเห็นปฏิทินที่แขวนอยู่ตรงผนังห้อง…

“พรุ่งนี้วันเกิดเราแล้วนี่หว่า” รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนริมฝีปาก

จริงอยู่ ที่วันเกิดก็เหมือนกับวันธรรมดาๆวันหนึ่งของผม แต่หลังจากที่มีใครบางคนเข้ามาในชีวิต มันก็ไม่เคยธรรมดาอีกเลย…ผมไม่รู้ว่าผมกำลังคาดหวังอะไรอยู่ และผมสามารถคาดหวังได้มั๊ย…หวังอะไรซักอย่างจากคนที่ชื่อ…อิมแจบอม…

.

.
.
.

“อ้าว! พี่จินยอง มาๆ มากินข้าวกัน อารมณ์ดีเชียวนะ” เสียงของน้องเล็กของวงดังขึ้น

“พูดมากน่า…”

“โหย ไรอ่ะพี่ ผมอุตส่าห์ชวนกินข้าว”

เป็นอย่างนี้ทุกครั้ง ที่บทสนทนาของออมม่ากับมักเน่ของวง มักจะเริ่มจากถ้อยคำจิกกัด แต่ผมก็แค่แหย่เจ้ายูคยอมเล่นก็เท่านั้นเอง

“ชั้นพูดเล่นน่า ฮ่าๆ มาๆ กินข้าวๆ แล้วคนอื่นๆหายไปไหนหมดล่ะเนี่ย?”

“พี่แจ็คสัน ออกไปทำงาน คงเข้าตึกตอนบ่ายๆ แบมแบมยังไม่ตื่น ส่วนพี่มาร์ค ยองแจ พี่แจบอม เข้าตึกไปแล้ว”

“…..” 

ชื่อของบุคคลสุดท้ายในคำตอบของน้องเล็ก ทำให้ผมชะงักไป

“เฮ้ยพี่ เป็นไรเปล่า? ทำไมอยู่ๆก็เงียบไปล่ะ?”

“เปล่าๆ ไม่เป็นไร กินข้าวเถอะ”

นี่ผมกำลังคาดหวังอะไรอยู่กันนะ…
.
.

หลังจากกินข้าวเสร็จ ผมก็เข้าไปฝึกซ้อมที่ตึกบริษัทพร้อมยูคยอมและแบมแบมเหมือนกับทุกๆวัน เวลาล่วงเลยไปอย่างรวดเร็ว วันนี้มันก็ไม่ได้พิเศษอะไรเลย มันก็เหมือนวันธรรมดาทั่วไปแหล่ะจินยอง

.
.

เวลาล่วงเลยมาจนถึงห้าทุ่ม เราทุกคนกำลังจะกลับหอ ผมเห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนของทั้งแจ็คสันและแบมแบม…ก็พอจะเดาออกแหล่ะนะ ว่าต้องเตรียมอะไรบางอย่างให้ผม เพราะยูคยอมและยองแจกลับหอไปตั้งแต่สี่ทุ่มกว่าแล้ว พอคิดแล้วรอยยิ้มดีใจก็ผุดขึ้นนิดๆ แต่ผมจะแกล้งทำเป็นตามน้ำไปก่อนก็แล้วกัน

.
.
.

เราทั้งหมดที่เหลือกลับถึงหอในเวลาเกือบเที่ยงคืนพอดี ทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าไป ไฟก็สว่างวาบขึ้น เสียงร้องเพลงอวยพรวันเกิดดังขึ้น พร้อมกับริ้บบิ้นที่ลอยอยู่กลางอากาศ

ปัง! ปัง!

“สุขสันต์วันเกิดนะ พี่จูเนียร์!”

เสียงตะโกนของแบมแบมดังขึ้นมา

“Happy Birthday Jinyoung!!!!!”

แจ็คสันตะโกนขึ้นมาจนผมกลัวว่าคอหอยของเขาจะแตก

“….”

ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าต้องโดนเซอร์ไพรส์ แต่ในสถานการณ์จริง ผมกลับรู้สึกยิ่งกว่าคำว่าดีใจ ดีใจมากๆ ดีใจจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก บนโต๊ะมีเค้กวางอยู่ พร้อมข้อความที่ว่า “HBD จินยอง Jr ออมม่า นยอง ของพวกเรา!”

“ขอบใจมากนะทุกคน…” ผมยิ้มกว้างออกมาจนตาปิด

“โห ยิ้มจนตีนกาขึ้นแล้วพี่” ยังไม่วายมีเสียงแขวะมาจากเจ้ายูคยอม

“ย่าห์! นายนี่มัน…”

“พอแล้วๆ วันนี้วันเกิดจินยอง เลิกแหย่จินยองได้แล้วยูคยอม”

ก่อนที่ผมจะโวยวายไปมากกว่านี้ พี่มาร์คก็พูดห้ามทัพขึ้นมาเสียก่อน ผมจึงยอมเงียบ เห็นว่าเพราะพี่มาร์คเป็นคนพูดหรอกนะ วันนี้จะปล่อยไปก่อน

“มาๆ จินยอง มานั่งตรงกลางนี่มา”

พี่มาร์คพูดพร้อมลากข้อมือผมเดินผ่านทุกคนให้ไปนั่งตรงโซฟากลางห้อง ตอนเดินผ่านพี่แจบอม ผมเหลือบมองเขานิดๆ จึงเห็นว่าสายตาของเขาจ้องอยู่ที่ข้อมือที่ผมโดนพี่มาร์คจับ

“เอาล่ะ! พี่จูเนียร์อธิษฐานเลย”

เสียงยองแจพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น ผมจึงหลับตาแล้วค่อยๆอธิษฐาน ผมขอให้สมาชิกของเรามีความสุข ขอให้วงของเราดังมากขึ้นกว่านี้ ขอให้เราชนะในรายการเพลง ขอให้เราทุกคนอยู่ด้วยกันตลอดไป และคำขอสุดท้าย เป็นคำขอที่ผมนึกถึงผู้ชายคนนึง คนที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆผม ผู้ชายที่ชื่อ อิมแจบอม…

พออธิษฐานเสร็จ ผมจึงลืมตาและเป่าเทียนให้ดับทุกเล่ม

“นายอธิษฐานอะไรบ้างอ่ะ?” แจ็คสันตัวป่วนถามขึ้นมา

“นี่นายไม่รู้หรอ เวลาอธิษฐานเค้าไม่ให้บอกคนอื่น ไม่งั้นคำอธิษฐานจะไม่เป็นจริง” เสียงพี่แจบอมตอบกลับไป

“อ่าว งั้นหรอ โธ่~”

“เอาล่ะ ทุกคนอวยพรจินยองกันเถอะ เสร็จแล้วจะได้เก็บกวาด เข้านอน พรุ่งนี้เรามีตารางงานแต่เช้านะ”

เสียงของลีดเดอร์ของวงดังขึ้นมา

อีกแล้ว ผมกำลังรู้สึกแปลกๆอีกแล้ว เสียใจมั๊ย ไม่น่าใช่ น่าจะเรียกได้ว่ากำลังผิดหวังและน้อยใจ น้อยใจมากๆ

“วันนี้เป็นวันพิเศษทั้งทีน่าพี่แจบอม” ยูคยอมพูดขึ้น

“ชั้นรู้ แต่ถ้าพรุ่งนี้เราไปทำงานสาย โดนพี่ผู้จัดการด่านายจะรับผิดชอบมันมั๊ยล่ะ?”

เสียงเด็ดขาดของพี่แจบอมดังขึ้น ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ ผมเห็นว่าบรรยากาศเริ่มไม่ดีจึงพูดขึ้น

“ถูกของพี่แจบอมแล้วล่ะ มาๆ ใครจะอวยพรอะไร พร้อมฟังแล้วนะ”

“งั้นผมขอก่อนนะ! พี่จินยอง แม้ว่าผมจะชอบแหย่พี่เล่น แต่พี่รู้ใช่มั๊ยว่าผมรักพี่มากนะ รักนะครับ อยู่ด้วยกันตลอดไปเลยนะ!!!” พอยูคยอมพูดเสร็จก็กระโดดโถมตัวเข้ามากอด จนผมจุกไปหมด

“ฮะๆๆๆ รู้แล้วน่า ชั้นก็รักนายนะ” ผมตอบพร้อมกับเอามือลูบหัวเจ้ามักเน่ยักษ์เบาๆ

“พอเลยๆ ตาชั้นๆ จินยองงี่ของพวกเรา มีความสุขมากๆนะ Love…” พี่มาร์คอวยพรขึ้นมา พร้อมกอดผมเบาๆ ผมจึงกอดเขากลับไป

“JinYoug!! Junior!! ออมม่า!! มีความสุขมากๆนะเว้ย!!!” ไม่ต้องบอกก็คงจะรู้ใช่มั๊ยครับว่าใคร ฮ่าๆๆๆ…แจ็คสันพูด…ไม่สิ ต้องเรียกว่าตะโกนขึ้นมาพร้อมคว้ามือผมดึงเข้าไปเอาไหล่กระแทกกับเขา…โอย เจ็บชะมัด

“มีความสุขมากๆนะครับ ออมม่าของพวกเรา รักนะครับ” ยองแจพูดพร้อมเข้ามากอดผม

“พี่จินยอง มีความสุขมากๆนะฮะ ขอบคุณที่ดูแลพวกเราอย่างดีมาโดยตลอด รักพี่นะฮะ” แบมแบมพูดพร้อมกับสวมกอดผมแน่น ผมกอดกลับพร้อมยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู

คนสุดท้ายที่จะอวยพรผมก็คือ…พี่แจบอม

“….”

“เฮ้ พี่แจบอม ตาพี่แล้วนะ” ยองแจบอกพร้อมสะกิดเบาๆ

ตึก ตึก ตึก ตึก ตอนนี้ใจผมเต้นเร็วมาก เพราะคำตอบที่เฝ้าถามตัวเองมาตลอดทั้งวัน กำลังจะเปิดเผย ผมจะผิดหวังหรือสมหวังกัน? ถามตัวเองทั้งๆที่ยังไม่แน่ใจเลยว่าตัวเองหวังอะไรอยู่

“…สุขสันต์วันเกิดนะจินยอง มีความสุขมากๆนะ”

“…”

“…”

“…ครับ ขอบคุณมากนะครับ”

วินาทีนั้นผมก็ได้คำตอบกับตัวเองแล้ว ว่าผลลัพธ์มันเป็นยังไง…

“ขอบใจทุกคนมากนะ มีความสุขมากๆเลยอ่ะ มาๆ ช่วยกันเก็บของแล้วนอนกันเถอะ”

.
.

.

ผมพลิกตัวไปมาเพราะนอนไม่หลับ ในใจมันว้าวุ่นไปหมด ความรู้สึกหลากหลายความรู้สึกประเดประดังเข้ามา จนไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ว่ารู้สึกยังไง

เมื่อนอนไม่หลับ ผมจึงลุกขึ้น ค่อยๆเดินออกห้องไป เพราะไม่อยากให้สองมักเน่ตื่นขึ้นมากลางดึก เดินเข้ามาในห้องครัวพร้อมเปิดเอาน้ำเย็นๆกรอกปาก เผื่อว่าความคิดฟุ้งซ่านนี้จะหายไปบ้าง

พอดื่มเสร็จและกำลังจะก้าวออกไป ผมก็ชนเข้ากับใครบางคนอย่างจัง

“โอ้ย!” ลูบหัวตัวเองป้อยๆ พร้อมเงยหน้าขึ้นมอง

…พี่แจบอม…

ความคิดฟุ้งซ่านที่คิดว่าหมดไปตอนดื่มน้ำ กลับเข้ามาในใจอีกรอบ ผมไม่รู้ว่าจะพูดหรือทักทายอะไร ไม่รู้แม้แต่จะแสดงสีหน้าออกไปแบบไหน จึงเดินเลี่ยงเขาเพื่อกลับไปนอนเฉยๆ

หมับ!

ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อพี่แจบอมคว้าแขนของผมไว้ หันกลับไปมองเขาด้วยความไม่เข้าใจ

“อะไรกัน ไม่คิดจะทักกันหน่อยหรอ”

แม้แต่ตอนนี้ ตอนที่ในใจผมว้าวุ่นจนแทบระเบิด ผู้ชายตรงหน้าก็ยังพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสบายๆ ไม่ยุติธรรมเลย ไม่ยุติธรรม ทำไมมีแต่ผมที่ต้องเป็นแบบนี้…

“…จะให้ผมพูดอะไรล่ะครับ” ผมตอบกลับพร้อมก้มหน้างุดจนติดหน้าอก ขอบตาร้อนผ่าว น้ำตาคลออยู่ในหน่วยตา

“ก้มหน้าทำไม เงยหน้าขึ้นมาก่อน” พี่แจบอมเชยคางผมขึ้นก่อนที่เขาจะชะงักไปนิด

“อะไรเนี่ย จินยองของเรากลายเป็นคนขี้แยขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” น้ำเสียงหยอกๆดังขึ้น

…ก็ตั้งแต่ได้รู้จักคนที่ชื่ออิมแจบอมนั่นแหล่ะ!!... ผมตอบกลับเขาอยู่ในใจ

“เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม ฮึ?”

“ฮึก! นี่พี่โง่หรือว่าแกล้งไม่รู้กันแน่! ฮือ ผมร้องเพราะว่าพี่นั่นแหล่ะ พี่ทำเหมือนไม่อยากอวยพรผม ทำเหมือนวันเกิดของผมไม่มีความหมาย ทำเหมือนฝืนใจ ทั้งๆที่ ทั้งๆที่… ฮึก!”

“ทั้งๆที่ อะไร” อิมแจบอมคนร้ายกาจก็ยังถามต่อพร้อมกับเอามือเช็ดน้ำตาผมไปด้วย

“ทั้งๆที่ผมคาดหวังที่สุด ว่าอิมแจบอมจะทำอะไรในวันเกิดของผม!!!” ผมตะโกนสารภาพความในใจออกไปอย่างหมดเปลือก

“ฮะๆ เด็กโง่ ก็ที่รีบไล่ทุกคนไปนอนเพราะอยากอยู่กับนายสองคนต่างหาก นี่อุตส่าห์ยืนเฝ้าเลยนะเนี่ย ว่าจะออกมาเมื่อไหร่”

“ถ้าผมหลับไปล่ะ! ถ้านอนไปเลย พี่ก็จะยืนอยู่ทั้งคืนหรอไง?!”

“ ฮะๆ ไม่มีทาง เพราะชั้นรู้ว่ายังไงนายก็นอนไม่หลับ”

“ฮึ ทำเป็นรู้ดี”

“ไม่รู้ได้ไง เรารู้จักกันมากี่ปีแล้วจินยอง”

“ไม่รู้ จำไม่ได้ ไม่ได้นับ! ไม่อยากจำ!”

“อ่าวหรอ วันนั้นยังเห็นนายนั่งดูรูปถ่ายของเราตอนออดิชั่นอยู่เลยนะ ไม่อยากจำจริงๆหรอ?”

“ฮึ้ยยย 5 ปี! พอใจยัง พี่ก็รู้อยู่แล้วจะมาถามผมทำไมกัน”

“ก็อยากได้ยินนายพูดหนิ…5 ปีแล้วนะจินยอง นานเหมือนกันเนาะ”

“…พี่อยากพูดอะไรกันแน่”

“ไม่อยากพูดอะไรแล้วล่ะ เพราะเราก็รู้จักกันดีที่สุดอยู่แล้ว”

“…ไม่เลย ไม่ซักนิด มีแต่พี่คนเดียวที่รู้ว่าผมกำลังคิดอะไรแล้วรู้สึกยังไง แต่ผมมองไม่ออก มองไม่ออกว่าพี่กำลังคิดอะไรอยู่ จนบางครั้งผมก็สงสัยว่าเพราะพี่เป็นคนที่คาดเดายาก หรือเพราะพี่ปิดกั้นตัวเองจากผมกันแน่”

“อืมมม งั้นหรอ นี่ชั้นเป็นแบบนั้นหรอเนี่ย?”

“พี่นี่มัน… ทำไมเป็นคนแบบนี้ห้ะ!!”

หมับ!!!!

!!!!!!!!!!!!!!!!!

อยู่ๆพี่แจบอม อิมแจบอมคนที่กำลังยืนอยู่ข้างหน้าผมก็คว้าผมไปกอด ผมตกใจจนพูดอะไรไม่ออก หัวใจเต็นเร็วจนกลัวว่าจะหลุดออกมา

“…พะ พี่”

“จินยอง เรารู้จักกันมาตั้ง 5 ปี ไม่รู้เลยหรอว่าชั้นรู้สึกยังไง”

“…” ผมไม่กล้าตอบ ได้แต่ซุกหน้าอยู่กับอก และค่อยๆยกมือขึ้นกอดตอบ

“ชั้น…ชั้นรักนายนะ เสียใจนิดๆนะเนี่ย ทั้งๆที่นายน่าจะรู้เองสิ ชั้นไม่อยากพูดบ่อยนะ น่าอายชะมัด ฮะๆ”

“…ฮึก…” ผมร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

“เอ้า ร้องไห้อีกแล้ว ร้องทำไม นี่บอกรักนะ บอกรัก ได้ยินป่ะ อิมแจบอมรักปาร์คจินยองนะครับ รู้บ้างไหม?”

“จะไปรู้ได้ยังไง ผมจะกล้าคิดแบบนั้นได้ยังไง…รักนะครับ…รัก รัก รัก รัก รัก รัก ฮึกกก ผมก็รักพี่นะ” คำสารภาพปนไปกับเสียงสะอื้น

“อื้อ รู้แล้วว่ารัก หยุดร้องไห้ได้แล้วนะ”

“…” เพราะพี่แจบอมพูดอย่างนั้น เสียงสะอื้นจึงค่อยๆเงียบลง

“มีของขวัญจะให้นายด้วย…” พี่แจบอมพูดพร้อมกับล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า ของขวัญที่ว่าเป็นแหวนเงินวงเรียบๆ ไม่โดดเด่นอะไรมาก แต่มันจะกลายเป็นของชิ้นนึงที่มีความหมายกับผมมากที่สุด

ด้านในแหวนสลักด้วยตัวหนังสือเล็กๆว่า “JaebeomXJinyoung” เห็นอย่างนั้น น้ำตาก็พาลจะไหลอีกรอบ

“หยุดเลยนะ หยุดร้องเลย เฮ้ออ พรุ่งนี้ตาบวมจะทำยังไง”

“…” พอผมหยุดร้อง พี่แจบอมก็ค่อยๆสวมแหวนให้ เขาสวมมันลงบนนิ้วนางข้างขวาของผม ผมมองมันพร้อมกับยิ้มกว้างขึ้นมา

“ถามอะไรซักอย่างสิจินยอง”

“อะไรครับ?”

“เมื่อกี๊…นายอธิษฐานว่าอะไร?”

“อะไรกัน พี่เป็นคนบอกเองไม่ใช่หรอ ว่าถ้าบอกคนอื่น คำอธิษฐานจะไม่เป็นจริง”

“หรอ แต่คำอธิษฐานของนายก็เป็นจริงไม่ใช่หรอ…เรื่องของฉันน่ะ”

ผมหันขวับไปมองเขาพร้อมกับรับรู้ถึงอุณหภูมิของหน้าที่เพิ่มสูงขึ้น หน้าผมตอนนี้มันต้องแดงมากแน่ๆ อิมแจบอมคนร้ายกาจ เค้ารู้เสมอว่าผมคิดอะไรอยู่ ไม่ยุติธรรมจริงๆ

“ผมเกลียดพี่!”

“หรอ แล้วเมื่อกี๊ใครบอกว่ารักฉันกัน”

“…”

“หึๆ จินยอง อยากพูดอะไรมั๊ย?”

“…ไม่รู้จะพูดอะไร แต่…แค่คิดว่าตอนนี้มันเหมือนกับฝันไปเลย…ผมไม่คิดว่าพี่จะพูดคำอะไรแบบนั้นออกมา…”

“คำว่ารักน่ะหรอ”

“…” หน้าแดงหนักขึ้นไปกว่าเดิมแน่ๆตอนนี้…

“งั้นจำไว้ให้ดีๆนะ เพราะชั้นก็ไม่ค่อยชอบพูดคำอะไรแบบนี้หรอก แต่ไม่พูด ไม่ได้แปลว่าไม่รู้สึก…ชั้นแค่ชอบความสัมพันธ์ที่เราเป็นแบบนี้ เป็นความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียกแบบนี้มากกว่า ไม่จำเป็นต้องหาคำมานิยาม แค่เราต่างรู้ว่าเรารู้สึกถึงกันยังไง ชอบแบบนี้ ที่เป็นอยู่ตอนนี้มากกว่า”

“…” ผมกอดพี่แจบอมอีกครั้งและซุกหน้าลงกับอกเพื่อปิดกลั้นรอยยิ้มที่กำลังฉีกกว้างออก พร้อมพูดเสียงอู้อี้ตอบกลับไปว่า…

“อื้อ ความสัมพันธ์แบบไม่มีชื่อเรียกแบบนี้ของเรามันก็ไม่เลวเนอะ”

ผมไม่รู้ว่าตอนนี้พี่แจบอมกำลังทำหน้าแบบไหนอยู่ รู้แค่ว่า ผมกำลังมีความสุข มีความสุขมากๆ

“จินยอง…”

“…ครับ?”

ฟอด!!

O.O

“เคยมีคนบอกมั๊ยว่านายมันน่ารักที่สุด” พี่แจบอมกดจมูกลงมาหอมแก้มผมฟอดใหญ่…แค่ผมยังครองสติไม่เป็นลมไปก่อนก็ถือว่าเก่งมากแล้วตอนนี้ หลังจากนั้นอิมแจบอมคนนี้ก็ก้าวถอยออกไปแล้วพูดว่า

“ไปนอนได้แล้วจินยอง พรุ่งนี้เรามีตารางงานกันแต่เช้า ฝันดีนะ”

พูดจบก็เดินเข้าห้องไปเลย

ฮึ้ยยย ทำไมเค้าถึงร้ายกาจขนาดนี้นะ ทำแบบนี้แล้วผมจะหลับลงได้ยังไงกัน!!!!

.
.
.
.
.
.
 

END
 

Talk...
จบไปแล้วล่ะค่ะ
แต่งไปก็หมั่นไส้พี่บีไป ชอบแกล้งจินยองจริงๆ
ลองอ่านแล้วลองติชมดูนะคะ เป็นการเขียนเรื่องแรกในชีวิตเลยก็ว่าได้
ขอบคุณมากๆค่ะ >_<